Η ιδιαίτερη σχέση μεταξύ ιατρών και ασθενών, η εξέλιξη της ιατρικής τεχνολογίας, οι προβληματισμοί γύρω από θέματα, όπως αυτά του ιατρικού απορρήτου, τους ιατρικού αρχείου, του ηλεκτρονικού ιατρικού φακέλου, την ενημέρωση και συναίνεση του ασθενούς, αναδεικνύουν την αναγκαιότητα υιοθέτησης κοινά αποδεκτών κανόνων και αρχών, από την κοινωνία, αλλά και από το ίδιο το ιατρικό σώμα, οι οποίες να διέπουν την άσκηση του ιατρικού επαγγέλματος.
Οι
κώδικες δεοντολογίας, είναι κατά βάση επαγγελματικοί κώδικες. Αφορούν δηλαδή, κανόνες που περιλαμβάνουν αποδεκτές και ηθικές αρχές δράσης και συμπεριφοράς. Η παραβίαση τους έχει ηθικής ή πειθαρχικής φύσεως. Σε γενικές γραμμές ο κώδικας ιατρικής δεοντολογίας διασφαλίζει κατά βάση το χρήστη υπηρεσιών υγείας, τον ασθενή και τους οικείους του, ενώ παράλληλα εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Από την άλλη όμως, εφόσον έχει συνταχθεί με γνώμονα το «ορθό μέτρο», ενισχύει τη θέση του ιατρού, εξασφαλίζοντας του ένα πλαίσιο αποδεκτών ή και επιβαλλόμενων ενεργειών και συμπεριφορών.
Στην Ελλάδα ισχύει ο ν.
3418/2005 "
Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας", ο οποίος περιέχει διατάξεις που αφορούν την παροχή πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας φροντίδας υγείας και καθορίζει τον τρόπο άσκησης του ιατρικού επαγγέλματος τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα ατομικά ή συλλογικά με την μορφή εταιρίας.